“Devagar… Está Doendo…” Chorou A Jovem. O Fazendeiro Paralisou E Disse Em Voz Baixa “Vai Ser Rápido”
-
No coraz doó deserto de Sonora, onde o sol castiga a Terra como un martelo en braza e o vento susurra segredos antiguos entre os cactos ficaba o rancho la esperanza perdida era 1887 eo México vive a tempos de revolusa o silenciosa os hacendados lutaban para manter suas terras contra os ventos de mudanque viñando norte en cuanto bandidos e federales disputabo controle edás rotas de prata más no rancho o mundo parece aparado no tempo preso entre apoeira vermela eu infinito.
-
Don Esteban Morales era ofacendeiro. Aos 40 e5 anos. Carregaban o rosto as marcas de una vida dura, barba grisala mala parada o los fundos que jatin han visto de mais emos calejadas que sabían manejar tanto olazo cuanto o revólver sua esposa morrera de febre amarela de anos antes de comum fila isabel e un vacio que nem ois que nem as noites de poquerem hermosillo conseguían prencher o rancho era todo o que le restaba e tudo o que él le temía perder isabel tina de anos más parece a mais vela cabelos castanos presos Nun coque
-
apertado, pele bronceada, pelo sol, e un vestido azul sin que jafora elegante más agora estaba desbotado e remendado él la cuidaba da casa dos pocos empregados que restaban edopai que cada día parece máis distante ospeitam más també matemam isabeltina genio forte dame e terminasa cuando os cabalos precisaban ser ferrados o hogado marcado era el aem daba asódens naquela man de julo o calorja Era insuportable las 9 horas.
-
O arremia acima da terra seca eos cabalos relinchabam inquietos no curral. Esteban estaba aperto da porteira conversando como un homen que chegara a amanecer. Oestran usaba un poncho zurrado, chapeu de larga e un lenzo vermelo no pescoso. Montaba un caballo vallo magro más de olos vivos. Carregaba un rifle Winchester encostado.
-
Nacela e expresa que no revelaba nada. Preciso de trabalo, dice omem sem desmontar a vos sera roua como se tivese engolido areya sei lázar se a tirar sei calar a boca nao peso muito estéano medio decima a bao nao gostaba de forasteiros especialmente aqueles que chegaban recomendazao máso rancho estaba con pocos homens desde que tres poes fugirán para se juntar aos revolucionarios en chihuahua eogado precisaba ser levado ao mercado en Magdalena antes da próxima loa cheya ¿Cuál un, pregunto Esteban? Juan Juan Cuspi, no chao nao sobrenome que vale la
-
pena. Estebanito algo no hablar de Juan incomodaba. Era frío, calculista como o de un lobo que jamato antes. Masa a necesidad de falaba más salto fique uma semana ceder problema embora como bala nas costas. Se for bomb gana 5 pesos e comida Juan desmontu como un movimiento fluido como si te hubiese nacido nacela.
-
Isabel observaba da baranda os brazos cruzados cuando os del se cruzaram él asió un arrepio. Nao era medo, era algo peor. Curiosidade os días seguintes forán de trabalero melor pea que o rancho vera la becerros con precisa cirúrgica concertaba cercas metadempo e nunca reclamaba. Anoite sentábaseño pertodo fogo limpando o rifle como un pano velo.
-
Isabel lo observaba de longe fingiendo barrera varanda. Había algo de perigoso en más también de magnético. L nunca sonria, más cuando falaba como cabalos a voz suavizaba. Una tarde, Esteban debe de ir a Hermosillo resolver negocios como comprador de gado. Deisabel no comando, algo que él a jafas a anos más que ainda a encha de orgulo.
-
Juan ficou un rancho ajudando a marcar os nobilos. Os estaba cepondo cuando Isabel se aproximó curral tracendo agua fresca. Raya beba dice ela extendendo o cantil v esfriar logo Juan pegó o cantil os dedos rocando os dela por un segundo amáis do que o necesario bebeu de vagar o solos fixos nos dela o debia ficar sosiña como dice l devolvendo eu decido con fico responde isabel recuar de un motivo para mandar enora ru un son seco como estalar de galos Ainda naquela noite o rancho estaba quieto.
-
Esteban na voltaria antes de amanecero es dormam no barracao. Isabel estaba a cociña lavando pratos cuando pasos na baranda era Juan como una garrafa de mezcal nao seupai guarda obom dice l erguendo a garrafa que un gole isabelecito sabia que nao devia más a solida o dorrancho era un peso que él acarregaba a anos tomó a garrafa e bebeu o líquido queimó a garganta más a que se hubo peito éles conversarán primero sobre cabalos depois sobre aca depois sobre coisas que en un dos pretende aer Juan falló de uma muler que deisara en Durango perdida numa emboscada Isabel
-
Fou da mei da febre do vacio o mecal foi acabando e as palabras ficarán pesadas cuando Juan Beijou foi como se deerto inteiro tivese prendido a respira isabel correspondeu asma no cabelos dele o cuerpo presionado contra odelopeceram para dentro da casa derrubando uma cadeira aportado cuarto de Isabel Sefecou con un clique Maso de sejo en bordas afiadas Isabel era inexperiente Juan Percebeu no momento en que ató tentu ser gentil más mecal urgencia falará má salto cuando deit cama estaba tremula deemos de bontade das duas coisas de vagar está
-
tremendo sus rouela a voz embargada Juan paralizo o corpo de tremia de tensao olhou para ela o solos oscuros brilando na penumbra va ser suave dice En voz baisa cuase uma promesa e foy suave de mais intenso de cuando acabo isabel biro hubo rosto para Janela o coraz acelerado Juan ficó aolado dela o peito arfando o arrependimento jac echando a crecer e un nao quería apresar comechuele fique dice isabel a voz suave como o vento da noite l fico isabel seaninjele o corpo ainda quente o coraz en paz nao era so era
-
conexao deles do momento do deserto. Se sentió viva, desejada e ao mesmo tempo, segura por ter escolido. Na mana seguinte, Esteban Boltu nouto, algo diferente na fila o solos brillantes o silencio leve más nao pregunto omens como eleno preguntabam Juan trabalaba como se nada tivese acontecido más agora sorri a ver isabel os días seguintes forán de proximidade.
-
Isabel mantina a distancia durante o día más o rancho era pequeño de mais para segredos Juan tentaba se aproximar o recebia como lares que aqueciamos solban come va desconfiar os peo escochichabam entao bello a carta chogou por un mensajero acabalo suado e asustado era de hermosillo o comprador de gado cancelara o negocio peor os federales estaban vindo confiscar terras de ascendados que no pagasemos nuevos impuestos revolucionarios la esperanza perdida Estaba lista Esteban amaso a carta nas maos vamos perder tudo dice a voz roukaa a menos
-
que lolho para Juan o forasteiro estaba encostado na cerca limpando o rifle Bosé dice que sabe atirar Juan erguo solos se ento vai conmigo vamos emboscar os federales napasem do cerro colorado se pegarmos o oro que eles carregá para pagar o soldados podemos subornar o gobernador salvar o rancho isabel da varanda Coraza o disparo emboscada significaba perigo para os federales para eles pay na dice ela correndo a tl elucura e única chance responde u Esteban bos fica aquí tranca as portas voltarmos en tres días pega o cabalo
-
casa Juan se aproximó dice simplesmente naquela noite isabel conseguiu dormir o corpo ainda lembraba o toque del máente Tem mais amaba Juan. Temia por lia pelo pai. Cuando relogió Marco duas damana se levantu, bestiu se fue y a teo barracao. Juan estaba acordado afiando a faca. Bosé vaise a riscar dice ela sin preámbulos.
-
Tal vez responde el semolar para cima más seu paitan bem. E o rancho e un ligo pro rancho a voz de la tremia. Euligo bravoé juan paro oljo para ela pe la primera vez había algo alem de friesa no solos dele calor boscenao devia más euligo isabel deun pasó a frente aquela anoite euis mesmo sendo nova mesmo sendo intenso más vos me sentir como seu valece tudo juvanto afacau no chao e eu nunca come chuele a vos falando eu nunca tive nada para dar soiso So corazao so a corajem más bosé bos diferente apucsou para sí de esa vez foi diferente lento,
-
cuidadoso cada toque una promesa cada respuesta un lazo. Cuando Isabel suspiró fue de paz. Cuando Juan aseguro, fue como se asegurase o futuro más o amanecer nao espera Estebanos encontró juntos Navaranda a rayar do día o rosto dele su aviso. Mina fila dice a voz roukaa de emo Juan deun pasó a frente a Mao no chapeu.
-
Respeito ela respito Bosé Bou lutar por isso acentiu lento en Tao proof. Vamos ver seem mo suficiente. Él es partirá omomeo día cinco homens. Esteban Juan dois peoes e un velo vaqueiro que insistira emir Isabel ficó una porteira o vento batendo no rosto nao choro. Nao podia tina de ser forte tres días se pasarán nada no cuarto día un cabalo surge un horizonte era oo de Juan más sem cabaleiro.
-
Aela estaba suada más firme no al forge había una bolsa de couro dentro de oro e una carta escrita con tinta firme. Isabel os federales será mais sea luto como un leado kayu defendendo o que eran oso e un leve o ouro volto pra seno voltar u se hizo para ir enora viva Juan él aseguro a carta contra o peito nao choro tina de ser forte más Juan Boltu chogoa meyanuite cambaleando o brazo direito ferido o rosto coberto de poeira tin uma bala no hombro más estaba vivo eu prometi dice l coo de joelos diante dea Isabel lo amparo, levo o para dentro,
-
limpo as feridas, costuro a carne con lina de seda e agula de prata. Él le deliraba de febre llamando por ela pelamei por un irmooo que morrera en Juárez. Cuando a febbre bao tres días depois juan cordou con Isabelado da cama o sol los firmes de Ken Velara o rancho pregunto a voz fraca salvo responde o pago os impostos os federales recuaram más meupai e eu sei Juan seguro a honrere l salv que amaba se inclinou suave m salv de m mesma l se casará un mes depois Numa cerimonias simples naapela de Magdalena Isabel bestia o vestido damei
-
remendado con fíos de oro Juan usaba o lenzo vermelo, agora limpo es danceramateo amanecer o rancho renaceo maso de sero esquese anos de pois cuando isabel jatin a tres filoso cabelo come caba a grisalar un omem chogou a rancho era un federal agora coronel con cicatrices no rosto procuraba Juan el luto contra meu irmona emboscada Cerro colorado dice omomem quero justiza isabel estaba na varanda o rifle nas maos me marido está velo doente de o en paz justi ence ju casa mancando o brazo direito ainda torto dabala antiga eu
-
enfrente y seu irmao dice l semmedo l amabauma familia escola se en paz o enfrenta o pasado o coronel olhou para isabel para as crianzas nocurral para o rancho que florecia contra todas las probabilidades. Va en paz, dice L. Por fin, más saiba que a dívida está quitada. L monta uno cabalo e partió.
-
Naquela noite Juan e Isabel sentarán se abaranda como faciam todas as noites. O vento sopraba suave carregando ochiro de salvia e terra molada rara chuba no deserto. De vagar susurró Isabel encostando a cabeza no hombro dele. Está tremendo lembrar. Juan a abrazu. Vais ser suave responde a vossa como naquela noite fatíica o amor curatudo.
-
que trem no rancho la esperanza perdida o pasado se disolve o no futuro o deserto guardo use segredos e o amor contra todas as probabilidades venceo No.